ไม่ได้มีอะไร แค่อยากนั่งทบทวนกับชีวิตตัวเอง นั่งคิดไปคิดมาเกี่ยวกับศิลปินที่ชอบมา 5 ปี "Super Junior" ชอบนานจังว่ะ รักนานมากไปมั้ย?? เข้าใจความรู้สึกเอลฟ์พี่ๆหลายคนจริงนะ ไม่ได้รักน้อยลง แต่ไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว มันถึงจุดสูงสุดของเกดที่คิดไว้แล้วมั้ง เพ้อฝันก่อนเห็นตัวจริง ตามข่าวตามเว็บทั้งนั้น ดูนั้นดูนี่ที่เอสเจไปปรากฎตัว แล้วก็นั่งบ้าอยู่คนเดียว ก่อนเป็นแฟนคลับที่แท้จริงมันต้องติ่งก่อน จริงป่ะ?? 555+ พอเริ่มเจอตัวจริง ตั้งแต่คอนเอสเอ็ม กลับมาบ้ากว่าเก่า ตามที่คิดว่าพีคสุดคืองานมอเตอร์โชว์เห็นครบ 13 คน คิดว่าตัวเองเป็นเอลฟ์ที่โชคดีคนนึงที่เห็นนะ กลับไปก็ฟินคิบอมตามระเบียบ เมนแมร่งหาไม่เจอ 555+แล้วก็ตามด้วย คอนSS2-3 งานอีเว้น 12+ เอเซอร์ แม็กซิม พีดี พักหลังเริ่มมารู้สึกตัวว่า เหมือนมันคือหน้าที่ เราต้องไปหาเค้า ไปให้กำลังใจเค้า ไปให้เค้ารู้ว่าเรายังสนับสนุนเค้าอยู่นะ ไปเจอก็ได้โมเม้นต์ ไม่เจอก็ไม่ได้แค่นั้น พักหลังๆไปนอนสนาบิน ไปส่ง ใช่มันเห็นใกล้ รอมาหลายชั่วโมงเห็นไม่ถึง 3 นาที แถมปิดหน้าปิดตาพร้อม แต่ก็น่ารักตอนโบกมือ ยิ้มให้ ทักทายนั้นแหละ มันได้โมเม้นต์ แค่นั้น เริ่มเข้าใจพี่หลายคนว่า "ไม่ตามก็ได้นะ เพราะเจอบ่อยแล้ว เกรียนใส่ก็เยอะแล้ว" อันนี้จริง 555+ ครั้งล่าสุดที่ไปตา ม แค่ไปถ่ายรูปเท่านั้น เค้าสัมภาษณ์อะไร คุยเรื่องอะไรกัน อินี่ก็ไม่รู้เรื่อง -*- คำถามในตอนนี้ เรากำลังทำอะไรอยู่?? แล้วเราจะทำอะไรต่อไป?? คิดว่า ทึกเข้ากรมเมื่อไหร่ก็หยุดเมื่อนั้นแหละ กลับมาเมื่อไหร่ก็ตามเมื่อนั้น งั้นหรอ?? ต้องกลับไปใช้ชีวิตแบบ real life *กุมาดราม่ากับตัวเองก่อนคอนทำไม??* หยุด แต่ไม่รู้หยุดตอนไหนเท่านั้นเอง 555+ ปล. นี่คือบันทึกส่วนตัวที่เขียนไปเรื่อยๆ ปลล. เราคือเอลฟ์ธรรมดาคนนึงที่กำลังสับสน
ปลลล. คิดถึง 13 คน